Mie land, iech hout zoaväöl van diech

Doe bies kómpleet e wónder,

Van alles wat de waereld geuf

Bies doe waal hièl biezónder.

 

Iech wandel daorum ouch zoa gaer,

Door bösj, langs wei en velde,

En ónderving 't ummer wir,

Zoa sjoan zaog iech diech zelde.

 

De zomer ies get wie e fiès

Vol klanke en vol kleure

Nump me dat lanksaam in ziech op,

Geit get mèt diech gebeure.

 

Want alles um diech heen dat sjtraolt

Va laeveslös en bliejheid,

En 't ies of went de zón die lach,

Diech geuf 'n groate vrieheid.

 

In 't naojaor waersj doe diech geduch,

Doe sjteis va gief te brenne,

't Insigste wat greun nog blief,

Dat zint de hoage denne.

 

't Geit um laeve of waal doad,

Geufs diech neet gauw gewónne,

Meh sjnachs, bie de leechsjien van de maon,

Ies de euvergaaf begónne.

 

De winter kump mèt al zie leid,

Me zuut nao alle kante,

Wie's toe dat dreugs mèt majesteit,

In e kleid vol diamante.

 

In 't vreugjaor es de veugelkes,

Weer aan hun nèskes boewe,

Lièrt de natuur oes ummer weer:

Op God kinste vertroewe.

 

Want alles wat oes sjeen es doad,

Begint obbenuujts te laeve,

Mie Limburgs land wat bies doe sjoan,

Wat höbs doe väöl te gaeve.

 

God goof oes diet sjtökske land,

Och laot veer 't óndersjrieve:

Oos eige land mèt eige taal,

Moet ummer Limburgs blieve.

 

A.M. Bemelmans-Steynebrugh. 1971